‘Iets met liefde en kinderen – helemaal Willemijn!’

Kinderen en jongeren van nu die stralend zichzelf zijn. Het állerliefst vanaf het meest prille begin.
Stevig en gezond geland in hun lijf, bij hun ouders en op de wereld. Lekker in hun vel.
Hun unieke weg bewandelend terwijl ze leren en liefde delen én ontvangen. De wereld vernieuwend. Ontdekkend, struikelend, groeiend én bloeiend. Veilig en vrij. Zacht en (veer)krachtig.
Wat het leven ook brengt. Het is waar ik met mijn werk met zóveel plezier en liefde aan bijdraag.
Juist ook wanneer kinderen en/of hun ouders het (heel) moeilijk hebben.

Hi, ik ben Willemijn! Een ‘kind van nu’ in een inmiddels (heel) volwassen jasje.
Trotse en dankbare moeder van drie alweer jongvolwassen kinderen.
Ik geniet ervan te weten dat zij hun eigen weg bewandelen, daar leren van het leven én zichzelf delen met de wereld. Én ik ben ook altijd blij ze weer te zien als ze even thuiskomen of we elkaar ergens ontmoeten.
Een doodnormale moeder dus.

Er is rust en vertrouwen onderling, verbinding ook. Plezier. Oók in ons ‘niet meer samen – gezin’.
Gezondheid, zou je kunnen zeggen. En dat is héél anders geweest.

Toen de jongste 2 jaar was, was het onrustig in ons gezin – er waren problemen in onze relatie als partners en ouders, de kinderen zaten niet lekker in hun vel en mijn eigen gezondheid liet al sinds mijn jeugd veel te wensen over. Hunkerend naar meer energie, rust en verbinding ging op onderzoek uit – het was duidelijk tijd voor míj,
tijd voor verandering. Hoeveel gezonder zou ik nog kunnen worden?
En … zou het (daarmee) misschien wel voor ons allemaal kunnen worden?
Het werd een intense reis waarin ik heel veel leerde (en leer!) over het leven en over mezelf daarin als mens, als moeder – en vooral als ooit klein meisje, de kleine Willemijn ‘van nu’ die óók in mij leeft.

De kinderen van nu, ze stelen mijn hart – of ze nu al geboren zijn of nog niet of leven in de óuders van nu.
Ik houd van wie ze zijn en van wat ze hier komen doen – de wereld verrijken en vernieuwen met hun liefde, eigenheid en heldere zicht op wat er nodig is nu voor de toekomst en hoe daar te komen.
Ik heb altijd van ze gehouden: als kind sjouwde ik oneindig met kinderen uit de buurt, was ik niet weg te krijgen bij kraambezoekjes en paste ik úren op. Ik voelde ook zó haarfijn aan hoe ze zich voelden, wat ze nodig hadden.
Het was pas járen later dat ik begreep dat dat niet alleen over hén ging maar ook over mezelf.
Daarna duurde het nog weer jaren voor ik net zoveel van mezelf ging houden als van hen.

Mijn sensitieve aard, eigen manier van waarnemen, sterk invoelende én probleemoplossende vermogen, mijn zicht op gezondheid in ieder zelf en met elkaar, op wat er nodig was en is in de wereld: hoezeer ik ook geliefd werd, werkelijk oog en begrip voor dit kenmerkende deel in mij was er in de maatschappij nog nauwelijks toen ík kind was – van nog ongeboren tot opgegroeid.

En dat bracht uitdagingen – voor mij en voor en met de mensen om mij heen. Ik raakte in de knoop. In eerste instantie in het leven en gaandeweg ook steeds meer in mijzelf. Ik zocht herkenning, erkenning, verbinding én de kans om alles wat ik wist, voelde en kon te delen. Dit speelde zich overigens af op een andere laag dan ik liet zien en wie ik óók ben: mijn poëziealbum staat liefdevol volgeschreven over mijn aanstekelijke, schaterende lach.
Ik ben iedere dag dankbaar dat ik érgens in verbinding ben gebleven met dit stralende in mij.
Hoe ondergesneeuwd, ingekapseld het ook is geweest.

Dat er ín mij ook een ongezondheid huisde (aanpassen, mijn ‘antennes’ naar buiten gericht, pleasen, geen idee hebben hoe mezelf te kunnen zijn, mij inhouden, overmatig voor anderen zorgen, (ongevraagd!) de rol van ‘healer’ in elke relatie aannemen, ‘buiten mezelf leven’, mij terugtrekken uit het leven) uitte zich vooral in ziekte.
‘Ik herken elk nieuw geboortekaartje op het prikbord van de huisarts terwijl jullie de huisarts niet eens kennen’, zei ik tegen mijn zus en broertje.
Later ging dit over in een chronische vermoeidheid die lange tijd van grote invloed is geweest op mijn levensgeluk.

Tót dat moment dat ik voelde dat het tijd was te kiezen voor gezondheid. Wat héb ik veel geleerd…!
Over de sensitiviteit, helderheid, liefde, wijsheid en eigenheid van de kinderen van nu, hun bijdrage aan de wereld – waarin ik mezelf herkende en terugvond.
Over hoe groot de uitdaging voor hen kan zijn om echt goed te ‘landen’ in het leven en vol vertrouwen hun werkelijk eigen weg te gaan. Om begrepen, gezien, gehoord te worden in hun eigen, prachtige ‘taal’ – check …
Over de grootste impact van je meest prille levensbegin – van kinderwens naar conceptie, zwangerschap, geboorte en de eerste levensjaren – op het verloop van je leven – wow!
Over hoe vast je kunt gaan zitten in ‘oud (familie)zeer’, overlevingsmechanismen en ongezonde patronen.
In ‘niet meer jezelf leven’, dat eerst niet in de gaten hebben en daarna geen idee hebben hoe wél.
Over de uitdagende rol van moeders (jij, ik, onze moeders, die van hen), vaders, ouders hierin om je kind te begeleiden naar een gezond, zelfbewust, eigen leven. – bingo …
En nog zóveel meer.
Stapje, voor stapje, voor stapje kwam ik terug bij mezelf. Leerde ik wat gezond is. In mezelf en van daaruit in relatie met de ander. Landde ik, in mijn lijf en in het leven. Als Willemijn. En nog elke dag ontdek ik meer van mezelf.

Toen ik tijdens de Yoga en Meditatie docentenopleiding de yogasutra ‘Het leed dat voorkomen kán worden dient voorkomen te worden’ las, kwam alles samen: ‘door (nog ongeboren) kinderen en hun ouders te begeleiden rondom het meest prille levensbegin én bij signalen van ziekte die kinderen geven kan ik bijdragen aan een gezonde basis voor het leven. In zichzelf én samen. Dát wil ik!’

Ik had inmiddels geleerd mijn eigenheid, mijn kwaliteiten en liefde opnieuw te leven en delen. Nu gezond.
Deze bleken prachtig aan te sluiten bij de uitdagingen waar vrouwen, en hun partners, mee te maken kunnen krijgen tijdens het zo kwetsbare en diepgaande proces van moeder worden en moeder zijn. En bij de weg die kinderen, de kinderen van nu, afleggen tijdens hun reis naar en op de wereld.

Elke dag zie ik hóe groot – vanuit soms iets ogenschijnlijk heel kleins – dit verschil maakt voor hen.
In hoe ze zich nú voelen in zichzelf, met elkaar, in het leven en voor hoe hun toekomst eruit zal zien.
Zoveel liefde, (veer)kracht en zachtheid! Gezond. Zoals het ook weer werd in míjn gezin.

‘Ambassadeur van de kinderen van nu’, noem ik mijzelf wel eens met een glimlach.
Daar gaat mijn hart stralend van dansen. Welkom!